Γράφει η Μαρία Καλούδη (τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
«Τελικά η τέχνη είναι σκέτη μαγεία»
Μόνη, στο εφηβικό μου δωμάτιο, απέναντι από έναν καθρέφτη. Ήμουν 14 χρονών. Στάθηκα μπρος του, με κοίταξα και αναρωτήθηκα: «Τι να τραγουδήσω σήμερα;». Κοίταξα τα χαρτιά που υπήρχαν γύρω μου με τους εκτυπωμένους στίχους και αποφάσισα. Κάθε τραγούδι είχε τη μέρα του. Κάθε στίχος ταίριαζε σε όσα είχαν συμβεί, όσα είχα αναρωτηθεί, όσα είχα παρατηρήσει στους άλλους μια συγκεκριμένη μέρα. Και έτσι περίμεναν καρτερικά τη σειρά τους.
Ένα μεγάλο μέρος της εφηβείας μου πέρασε μπροστά σε αυτόν τον καθρέφτη. Και πόσα δε σκέφτηκα, πόσα δεν ένιωσα, πόσα δεν ονειρεύτηκα κοιτάζοντάς με να τραγουδώ και να υποδύομαι μια φτασμένη τραγουδίστρια που τα είχε ζήσει όλα! Ήμουν μόνη κι όμως δεν ένιωθα μοναξιά. Αντιθέτως, ένιωθα ότι μπροστά μου ανοίγεται ένας πολύχρωμος κόσμος, ένα πεδίο ελευθερίας, ένας ασφαλές μέρος για να εκφράσω όσα ήθελα. «Τελικά η τέχνη είναι σκέτη μαγεία» σκέφτηκα. Και ήμουν μόλις 14.
Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες και σιγά σιγά τα χρόνια κι εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι… «Πώς θα ήταν να άλλαζα τον τόνο; Να έβαζα ίσως ένα δικό μου γύρισμα; Να άλλαζα την ερμηνεία; Βασικά, πώς θα ήταν αν έψαχνα να βρω τον εαυτό μου μέσα από τη μουσική; Ποια είμαι; Τι θέλω να λέω; Με ποιον τρόπο;». Τότε δεν το ήξερα, γιατί ήμουν μόλις 17-18 χρονών, αλλά η τέχνη με είχε πιάσει από το χέρι, με είχε κάνει να σταθώ μπροστά σε εκείνον τον καθρέφτη και με είχε βοηθήσει να δω βαθιά μέσα μου. Με τόλμη και αυτογνωσία. Με είχε κάνει να με γνωρίσω, να με αποδεχτώ, να με αγαπήσω και, τελικά, να αρχίσω να με καμαρώνω. Με αυτή τη σειρά.
Πέρασε κι άλλος καιρός. Έγινα 19. Ο καθρέφτης πια με περιόριζε. Βαρέθηκα να με κοιτάζω καθώς τραγουδάω. Ήθελα πια να κοιτάζω άλλους. Να κοιτάζω μέσα στα μάτια τους και να συνδέομαι μαζί τους. Να συναισθάνομαι μαζί τους, να αναπολούμε μαζί, να ονειρευόμαστε μαζί, να τραγουδάμε μαζί. Άλλωστε τι αξία έχει η τέχνη αν δεν την μοιράζεσαι;
Όταν τραγουδώ, δε σταματώ να ονειρεύομαι. Συνεχίζω να ταξιδεύω από ιστορία σε ιστορία κι από μελωδία σε μελωδία, όπως ο 14χρονος εαυτός μου. Γελάω, κλαίω, χορεύω, ερωτεύομαι, θυμώνω, αναλόγως τι προστάζει το κάθε τραγούδι. Χωρίς να υποδύομαι. Χωρίς να προσπαθώ. Κι αυτό γιατί η τέχνη είναι μέσα μας. Κι αν κάτι μου λείπει, θα το βρω στο βλέμμα ενός ακροατή και θα το δανειστώ για λίγο. Ίσα ίσα. Θα τραγουδήσω γι’ αυτόν κι ας μη το ξέρει, ας μην το καταλάβει ποτέ.
Δεν ασχολούμαστε με την τέχνη. Είμαστε τέχνη. Όλοι μας.