Γράφει ο Δημήτρης Τανός (Διευθυντής Πωλήσεων, Στιχουργός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram.
Λευκή Κόλλα
Νομίζω πως δεν ονειρεύτηκα ποτέ τη στιγμή που θα συστηθώ ως στιχουργός.. Ούτε καν μια “θερινή νύκτα”.. Φοβόμουν την ιδέα πως θα γίνει κάποτε πραγματικότητα. Η συγγραφή στίχων δεν αποτέλεσε για μένα ποτέ μορφή έκφρασης.. Νομίζω ότι είναι απλά η συνάντηση της πιο συναισθηματικής έκδοσης του εαυτού μου, με την ανάγκη μου να βγω ραντεβού μαζί της.. Πάνε δυο και πλέον δεκαετίες που συνειδητοποίησα πως έχω ανάγκη να είμαι χαρούμενος ή λυπημένος για να μπορώ να προχωρώ στη ζωή μου. Η ενδιάμεση κατάσταση αποτελεί για μένα ένα είδος ψυχικής υπνηλίας και νάρκωσης, που με κάνει ένα στάσιμο ον..
Οι περισσότεροι στίχοι μου δεν είναι ούτε σε χαρτιά, ούτε σε laptop.. Είναι διάσπαρτοι στο μυαλό μου.. Τόσο σημαντικοί, που τους ψιθύριζα για να μην τους ξεχάσω και ταυτόχρονα τόσο ασήμαντοι, που δεν τους κατέγραψα ποτέ και χάθηκαν στη λήθη του χρόνου..
Δε χρειάστηκα ποτέ τη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, μια ξεχωριστή εικόνα για να εμπνευστώ.. Τις στιγμές που βρέθηκα σ’ αυτή τη θέση και αναφώνησα “τώρα θα γράψω κάτι όμορφο”, παρέδωσα λευκή κόλλα..
Και στις πιο ανύποπτες στιγμές, ανάμεσα στα τσιμέντα της μεγαλούπολης, στα υπόγεια του μετρό, συνέλαβα μερικούς από τους πιο όμορφους στίχους μου. Στην Εθνική οδό, φεύγοντας αργά τις νύχτες της Παρασκευής από την Αθήνα για την ιδιαίτερη πατρίδα μου.. Φοιτητής ακόμα. Στίχοι που έφτιαχναν ένα παζλ συμπαγές και ερχόντουσαν ταχύτερα από ότι έτρεχε το αυτοκίνητό μου..
Ώρες που η σπίθα μιας στιγμής, πυροδοτούσε μια έκρηξη χαράς για τη δημιουργία κι η μια λέξη έφερνε την άλλη. Άλλοτε υμνώντας τον έρωτα, την αγάπη, τον πόνο που απορρέει σαν φυσικό επακόλουθο και συχνά τις αναμνήσεις, τις εικόνες κι αυτές τις ντουλάπες.. Που κρύβουν θησαυρούς και “σκελετούς”.. Και όταν αποτυπώνονται σαν λέξεις, αποκτούν εκ νέου σάρκα και ζωή..
Στα 18 μου κι ενώ ήμουν στα χωράφια του πατέρα μου, απρόκλητα ήρθε στο μυαλό μου ο εξής στίχος. “Σαν ακυβέρνητο καράβι που βουλιάζει, με εγκατέλειψες και δε σε νοιάζει. Με εγκατέλειψες και με πληγώνει, που είμαι μόνος μου και είσαι μόνη” και δεν ήταν απότοκο ενός πονεμένου έρωτα.. Έκπληξη και σιγή ιχθύος.. Κομήτης ήταν αυτό; Φωτοβολίδα; Κι αν ναι, από που ήρθε; Αυτό το περιστατικό ήταν η απαρχή για ένα μοναχικό κι εσωτερικό ταξίδι 22 ετών, που γύρευε μελωδία για να ντυθεί, φωνή για να ακουστεί. Τώρα στις παρυφές των 40 μου, γράφω πως “Είναι κάτι βραδιές”, όπως εκείνες που πίστευα, πως αυτοί οι στίχοι είναι το ραντεβού μου με την χαρά και το αίσθημα της επίτευξης.. Σαν το μαιευτήρα που φέρνει μια νέα ζωή, σαν τον επιστήμονα που ανακαλύπτει ένα σπουδαίο εύρημα, σαν τον ψαρά που βγάζει από τη θάλασσα το πιο όμορφο και ακριβό ψάρι, σαν τον γεωργό που βλέπει το σπόρο που φύτεψε να γίνεται σοδειά.
Ο στίχος είναι ζωή, η δική μου ζωή.. Κι όταν συναντιέται με τη μελωδία, ερωτεύονται.. Κι υπό τους ήχους της φωνής ενώνονται για πάντα.. Στην ερμηνεία.. Που ταυτίζει το τραγούδι με την ξεχωριστή ιστορία του καθένα από εμάς..
Μπορεί να υπάρξουν εβδομάδες, που η έμπνευση είναι σαν όαση στην έρημο.. Και παράλληλα μέρες, που οι στίχοι φτιάχνουν ολόκληρα μουσικά άλμπουμ.. Και αναρωτιέσαι και συζητάς με τον εαυτό σου.. Και τον ρωτάς πώς μπόρεσε να το γράψει.. Λες και δε συμμετείχες καν.. Και ψάχνεις την αποδοχή στο βλέμμα και στα λόγια ενός αναγνώστη ή ακροατή.. Και μετά αυτή η έμπνευση φθίνει και χάνει τη μαγεία της γέννησης κι εσύ ζητάς τις κατάλληλες λέξεις για κάτι νέο, άφθαρτο, ωσότου κάνει τον ίδιο κύκλο κι εκείνο.. Κι οι ημερομηνίες σου θυμίζουν, μαζί με τον τίτλο, την ιστορία εκείνης της δημιουργίας.. Κι έρχονται μέρες που δε σου φτάνει ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας και φοβάσαι πως στέρεψες και θα επαναληφθείς.. Και ξάφνου μια μικρή λέξη δίνει το έναυσμα.. Για ένα δίστιχο που δίνει το νόημα.. Κι από δύστυχο σε κάνει αίφνης ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο.. Αυτό είναι οι στίχοι για μένα.. Ιστορίες συμπυκνωμένες σε ρίμες και λόγια που καίνε, που κλαίνε.. Που θυμίζουν όσα ξέχασες.. Που βγάζουν στο φως σημεία που δεν επέλεξαν να είναι σκοτεινά.. Μα απλά έτυχε να ζουν στις σκιές.. Περιμένοντας να μετακομίσουν στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.. Ή ακόμα καλύτερα να γίνουν ηλιαχτίδες.. Κι άλλοι στίχοι που ζητούν να γίνουν αστέρια που πρόθυμα πέφτοντας και πεθαίνοντας, θα ακούσουν και θα υλοποιήσουν μια ευχή..
Λόγια που γράφτηκαν για αγάπες που χάθηκαν κι ήρθαν δίπλα σου με μιας. Και ένα γλυκό μειδίαμα ένωσε τα χείλη, απάλυνε την πληγή και φούσκωσε με υπερηφάνεια την ψυχή.. Ναι, ένας στίχος.. Λίγα γράμματα.. Άψυχα, μα ταυτόχρονα φτιαγμένα από ένα αόρατο υλικό.. Την ψυχή..
Λόγια.. Το μέσο να επικοινωνήσεις. Και δεν είναι απαραίτητο να τα πεις, αν το βλέμμα σου δε σε υποστηρίξει. Ή αν ο δέκτης είναι πια μακριά.. Και το τηλέφωνο χρειάζεται δεύτερο χέρι στην άλλη άκρη της γραμμής..
Οπότε τα γράφεις και φτιάχνεις μια εικόνα.. Με πόνο και κόπο κι αγάπη.. Και πριν διαγραφούν, θα διαβαστούν.. Από περιέργεια η από ενδιαφέρον και προσμονή. Κι αν διαγραφούν προκαταβολικά, δεν άξιζαν να διαβαστούν ποτέ.. Μα σε κάθε περίπτωση έπρεπε να γραφτούν. Λόγια που γίνανε στίχοι.. Πάντα έχουν κάτι να πουν.. Στη δική τους γλώσσα. Που είναι ταυτόσημη με εκείνη της καρδιάς και του μυαλού… Και μπορεί να ενώσουν ή να χωρίσουν.. Να πληγώσουν ή να γιατρέψουν.. Να σκεπάσουν ή να ξεσκεπάσουν.. Να τελειώσουν ή να αρχίσουν.. Τόση δύναμη έχουν.. Αν η μουσική εξημερώνει, τότε ο στίχος είναι αυτός που ξημερώνει.. Μια ξάγρυπνη βραδιά, δυο μάτια που πεισματικά αρνούνται να κλείσουν, μια άδεια αγκαλιά και μια καρδιά που χτυπά ασθμαίνοντας από τον πόνο..
Είναι ευλογία να ακούς την εσωτερική φωνή που σου μιλά και να μπορείς να την αποτυπώσεις.. Με ένα μολύβι σε ένα χαρτί ή με ένα πληκτρολόγιο σε μια οθόνη..
Κι όταν σε κυριεύει η αμφιβολία αν κάποιος ποτέ θα ερωτευτεί, θα αγαπήσει, θα χαμογελάσει, θα κλάψει, θα ξεχάσει ή θα θυμηθεί με αυτούς τους στίχους, τότε το εσωτερικό ξυπνητήρι στην ψυχή, σου θυμίζει πως το ταξίδι δεν τελείωσε.. Τώρα αρχίζει.. Και περιμένει το μουσικό καράβι που θα σε πάρει από το απάγκιο και την ασφάλεια του λιμανιού σου, για να σε βγάλει στα ανοιχτά και στις θάλασσες.. Που όσα δεις, με τίποτα δεν τ’ άλλαζες.. Και τότε απλά ξαναγράφεις. Σα να είναι η πρώτη φορά..