Γράφει ο Βασίλης Μπαμπούνης (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο vasilisbabounis.com και στο Instagram.
Ars Longa, Vita Brevis
Από τότε που ανακάλυψα πως μπορώ να γράψω τραγούδια μ’ ενδιέφερε ένα και μόνο πράγμα: να μεταφράσω τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου σε ήχο. Μια περίπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία που όμως στο τέλος αποδίδει ένα δώρο ανυπολόγιστης αξίας – ένα τραγούδι.
Πιο σωστά, ένα έργο τέχνης, με την μορφή ενός τραγουδιού.
Από την αρχή έμαθα να κάνω τα πάντα μόνος μου, στίχο, μουσική, ενορχήστρωση, εκτέλεση, παραγωγή, μίξη… ό,τι χρειαστεί για να καταφέρω να αποτυπώσω το φευγαλέο συναίσθημα. Γιατί είναι όλα αυτά στάδια της ίδιας διαδικασίας, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί από πολλούς ζωγράφους αλλά από έναν. Ένα προσωπικό ταξίδι από την πολυπλοκότητα στην απλότητα, μια συνθήκη που έχω αποδεχτεί πως θα κρατήσει για πάντα.
Κάποια τραγούδια βγαίνουν δύσκολα, σαν πέτρα απ’ τα νεφρά. Άλλα απλά έρχονται και προσγειώνονται στην αγκαλιά σου. Άλλωστε δεν υπάρχει συνταγή, αλλιώς θα την είχαν βρει άλλοι πολύ πιο ταλαντούχοι από μένα. Θέλει και κόπο και τρόπο, διαρκή προσπάθεια.
Το πρώτο τραγούδι μετά τον θάνατο του πατέρα μου ήταν άσχετο μ’ αυτό αλλά γεμάτο θυμό. Λίγο καιρό μετά αποφάσισα πως πρέπει να γράψω για αυτό, και ας με βασανίσει η διαδικασία. Πράγματι, λίγους μήνες μετά έκατσα να γράψω με τίποτε άλλο πέρα από καταπιεσμένα συναισθήματα. Είχα λοιπόν μια εικόνα για το χρώμα, δεν γνώριζα ακόμη όμως το περιεχόμενο. Ήξερα μόνο ότι ήθελα να αποτυπώσω την εικόνα του πατέρα μου να στέκεται μπροστά στη θάλασσα με εμένα πλάι του. Όταν τελείωσα ένιωσα 100 κιλά πιο ελαφρύς και είχα στα χέρια μου ενα πολυ μελαγχολικό τραγούδι – που κάποια στιγμή ίσως αποφασίσω να μοιραστώ με τους άλλους.
Λίγο καιρό μετά ένιωθα πως δεν έκλεισε ο κύκλος μέσα μου, πως πρέπει να γράψω ένα ακόμα τραγούδι, αυτή τη φορά λιγότερο προσωπικό και πιο αισιόδοξο, κάτι που να αφορά και άλλους.
Η εικόνα αυτή τη φορά ήταν σύννεφα, ένα ηλιόλουστο απόγευμα. Έγραψα το «Μέρες Φωτεινές» σε δυο μέρες, σίγουρα απέτυχα στο αισιόδοξο όμως το συναίσθημα αποτυπώθηκε όπως ήθελα και γι αυτό θα το μοιραστώ στον ερχόμενο μου δίσκο. Ο πίνακας μου είναι έτοιμος για όποιον θέλει να τον κοιτάξει.
Κι ολα αυτά επειδή κάποιοι έγραψαν κάποια τραγούδια που με άγγιξαν τόσο βαθιά που τάραξαν τα θεμέλια του τείχους που ύψωσα κι εγώ για να προστατέψω τις πολύτιμες μου στιγμές. Κι απ’ τις ρωγμές που έκαναν μπήκε το φως, όπως θρυλικά έχει πει και ο τεράστιος Leonard Cohen.
Αυτά με έκαναν δυνατό για να φτάσω ως εδώ, αυτά θα με κρατήσουν όρθιο μπροστά σε όσα έρθουν.
Αυτός λοιπόν είναι ο στόχος, το συναίσθημα. Να φέρεις στην επιφάνεια αυτό που τόσο επιμελώς έχεις θάψει για να το προστατέψεις απο τον έξω κόσμο, να το ντύσεις με τα σωστά χρώματα και να το μοιραστείς. Για εμένα στίχος και μελωδία, ανθρώπινη φωνή και ήχος μουσικών οργάνων είναι ο πιο άμεσος τρόπος να μοιράσει κανείς την φαντασία του στον κόσμο και να ενωθεί μαζί του. Το τραγούδι ειναι ο καμβάς για να ζωγραφίσω με κυματομορφές, εικόνες βγαλμένες από τα άδυτα του νου μου και το εισιτήριό μου για να φτάσω ως εκεί.