Γράφει η Έφη Αργυροπούλου (συγγραφέας – δημοσιογράφος).
Συνδεθείτε μαζί της στο workingmoms.gr και στο Instagram.
Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΛΥΤΡΩΣΗ
Θυμάμαι από μικρό παιδί να πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου. Ένιωθα πιο ασφαλής όταν μεταφερόμουν σε κόσμους μαγικούς, σε κόσμους ασυμβίβαστους, εκεί που τίποτε και κανείς δεν μπορούσε να μου στερήσει το χαμόγελο και την ανεμελιά. Κάθε εικόνα, κάθε λέξη, κάθε στιγμή μετουσιώνονταν στο μυαλό μου σε όμορφες ιστορίες. Οποιοδήποτε ερέθισμα ήταν για μένα μια αφορμή να δημιουργήσω ένα μικρό παραμύθι με τους δικούς μου οικείους φανταστικούς ήρωες…
Ό,τι με άγχωνε, ό,τι με προβλημάτιζε ξάφνου εξαφανιζόταν όταν αποτυπωνόταν στο χαρτί. Λες και με κάποιον μαγικό τρόπο έφευγε από μέσα μου και ένιωθα πιο ανάλαφρη. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι η συγγραφή είναι ΛΥΤΡΩΣΗ για μένα. Ότι μέσα από αυτήν κάθε φορά ξαναγεννιόμουν. Είναι η μόνη έκφραση που μου προσφέρει χείμαρρο συναισθημάτων και ικανοποίησης.
Με αναπολώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να φαντασιώνομαι ιστορίες και τα καλοκαίρια στο χωριό μου, μαζί με τη γιαγιά μου να της τις αφηγούμαι. Ξάπλωνα στο πετρόχτιστο μπαλκόνι της και αγναντεύοντας τα αστέρια, ονειρευόμουν έναν κόσμο ονειρικό, έναν κόσμο που τίποτε και κανένας δε θα μπορούσε να τον ασχημύνει. Ένιωθα τόσο δυνατή, τόσο ευτυχισμένη…Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου στην ενήλικη πλέον ζωή μου και αφού έγινα μαμά, έχω ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να γράφω βιωματικές ιστορίες από την ανατροφή των παιδιών μου και να τις μοιράζομαι με άλλες μαμάδες που συμπορευόμαστε σε αυτό το σπουδαίο, ιερό, μοναδικό ταξίδι της μητρότητας. Η μητρότητα ήταν και είναι για μένα κινητήριος δύναμη για ό,τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, αλλά και για όλα αυτά, τα ακόμα πιο σπουδαία που πρόκειται να έρθουν στη ζωή μου.
Ένιωθα τόσο έντονα την ανάγκη να πω στις άλλες μανούλες ότι δεν είναι μόνες, ότι είμαστε όλες μαζί σ’ αυτό το σπουδαίο ταξίδι. Ήθελα να ξέρουν ότι δεν έχουν μόνο αυτές τύψεις κάποιες μέρες πως τίποτα δεν κάνουν καλά, ότι δεν είναι οι μόνες που πέφτουν το βράδυ στο μαξιλάρι τους με αναφιλητά, νιώθοντας οι χειρότερες μαμάδες του κόσμου, επειδή μια μέρα ξέφυγαν, φώναξαν στα παιδιά τους ή δεν τους αφιέρωσαν τον χρόνο που θα ήθελαν. Θέλω να τους πω ότι γονιός, δε γεννιέσαι, γίνεσαι, και κάθε μέρα μαθαίνουμε και μεγαλώνουμε μαζί με τα παιδιά. Κάθε μέρα μάς μαθαίνουν και κάτι καινούργιο και μέρα με τη μέρα εξελισσόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι. Αυτό που ξέρω σίγουρα στα δώδεκα χρόνια που είμαι μαμά είναι ότι δεν υπάρχει ΤΕΛΕΙΑ ή ΚΑΚΙΑ μαμά. Υπάρχει η μαμά που συνέχεια κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, ξυπνάει και κοιμάται με τη σκέψη των παιδιών της, ζει και αναπνέει γι’ αυτά και αυτό από μόνο του είναι ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΟ!
Γι’ αυτό και μέσα από τα παραμύθια που συγγράφω, αποτυπώνω δυσκολίες, καθημερινές προκλήσεις και αγωνίες που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε μαμά. Καλούμαι να τις «χαϊδέψω γλυκά στην πλάτη», να τις ενθαρρύνω και να τους δώσω να καταλάβουν ότι όλες τα ίδια βιώνουμε, άλλες λίγο περισσότερο και άλλες λίγο λιγότερο…Τους υπενθυμίζω να μη χάνουν την ελπίδα, την αισιοδοξία τους και να έχουν πάντα στο μυαλό τους ότι αν μια μέρα νιώθουν απογοητευμένες ότι δεν τα κατάφεραν σε αυτόν τον ιερό ρόλο, ήταν μόνο μια μέρα. Και όπως λέω στα παιδιά μου, «μια άσχημη μέρα ήταν πέρασε, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, η αυριανή μέρα θα είναι πολύ καλύτερη!».
Για μένα η συγγραφή είναι λύτρωση, μοίρασμα, έκφραση συναισθημάτων, αγάπη, νοιάξιμο…Στις πιο δύσκολες, σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, με έχει πάρει από το χέρι και με έχει επαναφέρει στην επιφάνεια, μου έχει δείξει τον δρόμο προς το φως. Γιατί η συγγραφή, ειδικά αυτή που απευθύνεται σε παιδικές ψυχούλες, είναι ΦΩΣ.