Γράφει η Ελεονόρα Μανόνα (τραγουδίστρια – μουσικός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Facebook και στο Instagram.
«Είμαι μουσικός λοιπόν»
”Τι δουλειά κάνεις;”
Ή λίγο πιο διακριτικά ”Με τι ασχολείσαι;”
Μία συχνή ερώτηση όταν γνωρίζεις νέους ανθρώπους. Όταν απαντώ πως είμαι μουσικός πάντα μου χαμογελάνε! Θες επειδή χαμογελώ κι εγώ όταν το λέω, θες επειδή το θεωρούν κάτι ευχάριστο και ξέγνοιαστο, πάντως φαίνεται ότι χαμογελούν αληθινά!
Είμαι μουσικός λοιπόν. Το λέω και χαίρομαι. Χαίρομαι που έχω καταφέρει να μη βαριέμαι ποτέ στην καθημερινότητα μου. Χαίρομαι που έχω βρει έναν δικό μου τρόπο να εκφράσω ό, τι δε μπορώ να πω με λέξεις.
Δεν είναι όμως ένας δρόμος μόνο χαράς. Η πρώτη μου ”μουσική” απογοήτευση ήρθε όταν δυσκολεύτηκα να παίξω Bach στο πιάνο! Ήμουν γύρω στα 10- 11. Η δασκάλα μου δίπλα μου να ξεφυσάει, στο πρόσωπό της είχε ζωγραφιστεί όλη η έννοια της απελπισίας και της απογοήτευσης και εγώ αναρωτιόμουν αν πρέπει να συνεχίζω να ”συλλαβίζω” νότες με τα δύο χέρια ή απλά να τρέξω για το σπίτι!
Κατάφερα να δείχνω ψύχραιμη μέχρι το τελευταίο λεπτό του μαθήματος. Μικρή δεν μιλούσα εύκολα, ήμουν από εκείνα τα παιδιά που αναρωτιέσαι τι σκέφτονται, τι νιώθουν. Ούτε η στάση του σώματός μου με μαρτύρησε. Η πλάτη μου παρέμενε περήφανα ίσια όσο κι αν ήθελα να κρυφτώ κάτω από το καπάκι του πιάνου! Με το που βγήκα όμως από το ωδείο μ’ έπιασαν τα κλάματα. Όταν έφτασα σπίτι τα δάκρυα είχαν πια στεγνώσει, αλλά η απογοήτευση είχε μεγαλώσει.
Ο πατέρας μου ήταν κάτω στο υπόγειο εργαστήρι του και ζωγράφιζε. Ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος αλλά λάτρευε τη μουσική και έπαιζε αυτοδίδακτος πιάνο και διάφορα άλλα μουσικά όργανα. Αυτός με είχε γράψει στο ωδείο και ένιωσα την ανάγκη να κατέβω να του μιλήσω. ”Μπαμπά, λέω να σταματήσω το πιάνο” του είπα.” Είναι δύσκολο και δεν τα καταφέρνω”. Με κοίταξε και μου είπε να κάνω άλλη μία προσπάθεια και θα το ξανασυζητήσουμε. Τι να ξανασυζητήσουμε σκέφτηκα αφού το βλέμμα του τα είπε όλα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βλέμμα όταν ολοκλήρωσα την πρότασή μου. Ένας συνδυασμός έκπληξης (δυσάρεστης φυσικά) και θλίψης. Απέραντης θλίψης! Όχι δε μπορούσα να του το κάνω αυτό!
Ευτυχώς που δεν μπόρεσα να του το κάνω αυτό! Ευτυχώς που τότε, ενώ σκέφτηκα ότι δεν θέλω να στεναχωρήσω τον πατέρα μου, στην πορεία κατάφερα να μη στεναχωρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό με μία λάθος απόφαση που θα μπορούσα να είχα πάρει.
Μεγάλωσα, τελείωσα τις σπουδές του πιάνου, πήρα το δίπλωμα μου και το χρωστάω σε ένα βλέμμα. Σε εκείνο το βλέμμα που πίστεψε σε εμένα και είδε πριν από εμένα για εμένα!
Δεν είναι ένας δρόμος μόνο χαράς η μουσική. Θέλει αφοσίωση η μουσική. Είναι σαν ένας σύντροφος που αποφασίζεις να έχεις δίπλα σου για πάντα! Θέλει προσπάθεια και πραγματική αγάπη.
Όμως χαίρομαι που είμαι μουσικός. Χαίρομαι που μπορώ να κάνω όνειρα με τη μουσική μου. Χαίρομαι που κατάφερα να παίξω τοκάτες και φούγκες του Μπαχ!
Χαίρομαι για εκείνο το βλέμμα…