Γράφει η Εύα Τρουπιώτη (σκηνογράφος – performer).
Συνδεθείτε μαζί της στο Facebook και στο Vimeo.
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
H τέχνη χτυπάει την πόρτα σε όλους τους ανθρώπους, αλλά το πόσο ανοιχτή θα την αφήσει ο καθένας είναι μία προσωπική υπόθεση. Όσο την ανοίγεις, τόσο πιο μεγάλο χώρο πιάνει στην ζωή σου. Και όσο πιο μεγάλο χώρο καταλάβει, τόσο πιο πολύ θα μιλάει μέσα από εσένα.
Μετά από ένα σημείο δεν έχεις παρά να την εμπιστευτείς, εμπιστευόμενος και τον εαυτό σου και να την αφήσεις να σε πάει όπου θέλει χωρίς φόβο, να της δοθείς.
Η τέχνη και η δημιουργία είναι οι αιτίες που με ξυπνάνε από τον καθημερινό συνήθη μου ημιλήθαργο. Είναι οι αιτίες που με κάνουν να ζωντανεύω και να λειτουργώ ερωτικά, να αλληλοεπιδρώ ερωτικά. Όσο πιο πολύ κοντράρεις τον θάνατο με την τέχνη, τόσο πιο επίπονη είναι και η διαδικασία του να φτάσεις ως εκεί. Όσο πιο μεγάλη η δημιουργία, τόσο πιο επίπονη η δημιουργική διαδικασία.
Όλα αυτά είναι παρατηρήσεις από την μικρή μου εμπειρία με τη δημιουργία και τις αφορμές που μου δίνουν κάποιοι καλλιτέχνες με το μεγάλο έργο τους, αυτό που μένει στην αιωνιότητα.
Η τέχνη για μένα καθησυχάζει την υπαρξιακή ανησυχία, είτε την προσεγγίζω ως θεατής είτε ως δημιουργός. Με μαγνητίζει προς μία κατεύθυνση βοηθώντας με να πορεύομαι. Μου ανοίγει μονοπάτια, ώστε να μη μένω στάσιμη και σαστισμένη απέναντι στη ζωή. Φυσικά μου φέρνει πολλές δυσκολίες αλλά και πολλά δώρα και συνοδοιπόρους για την περιδιάβαση. Αποτελεί ένα κίνητρο να συνεχίζω να πορεύομαι στο δρόμο που χαράσσεται μπροστά μου, άλλοτε πιο αργά κι άλλοτε πιο γρήγορα, αναζητώντας τι θα βρω στη συνέχεια και τον τρόπο να επαναπροσδιορίζω τον εαυτό μου.
Οι καθημερινές δόσεις τέχνης νιώθω ότι σε βοηθούν να ζεις στο παρόν, υπενθυμίζοντας σου την ομορφιά της ζωής, ακόμα και όταν η θεματική δεν σχετίζεται με αυτή.
Η τέχνη έχει πράγματι μαγικές δυνάμεις. Από τις εκστατικές τελετουργίες των προϊστορικών λαών μέχρι και σήμερα, νιώθω την έντονη αναγκαιότητα της κάθε μορφής τέχνης, χωρίς να μπορώ να απαντήσω ξεκάθαρα το γιατί.
Ίσως γιατί μας φέρνει πιο κοντά σε κάτι θεϊκό. Σε κάτι έξω από τον εαυτό μας.
Ίσως γιατί μπορεί να αγκαλιάσει την πολύπλευρη ανθρώπινη οντότητα στην ολότητα της, όπου τα όνειρα και το υποσυνείδητο δεν υποβιβάζονται.
Ίσως γιατί σε συνδέει με τις ρίζες σου και με τον τρόπο αυτό μπορείς να συνδεθείς με άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς.
Καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα της τέχνης σου επίσης όταν την μοιράζεσαι με κάποιον, όταν βρίσκει παραλήπτη. Έστω για κάποιους ανθρώπους κάτι σημαίνει ή κάτι μπορεί να αλλάξει μέσα τους. Τόσο για σένα η ανάγκη για δημιουργία μεγαλώνει. Αυξάνονται ανάλογα.
Η τέχνη είναι απροσδιόριστη μα κι ανεξάρτητη. Όσο κι αν προσπαθήσουν να την εκμεταλλευτούν προς κάθε είδους όφελος δεν θα καταφέρουν να της στερήσουν την αυθυπαρξία της. Είτε αυτό λέγεται μάρκετινγκ είτε πολιτικό όφελος, δεν θα την υποτάξουν. Ούτε οι ίδιοι δημιουργοί της δεν θα το καταφέρουν.
Πάνω απ’ όλα θεωρώ ότι είναι ένα φοβερό προνόμιο σε αυτή τη ζωή, να υπάρχει η τέχνη στη ζωή σου, να μπορεί σε αγγίζει και να σου αποκαλύπτει τη ζωή με διαφορετικούς τρόπους.