Γράφει η Κασσάνδρα Φουντουλάκη (φιλόλογος, μουσικός, ποιήτρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Facebook.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ
Αναζητώντας:
το άρωμα ενός θεατή που συνδέει τη μνήμη με την παράσταση.
τα ντροπαλά τακούνια που μπαίνουν αργοπορημένα στην αίθουσα συναυλιών.
τους μόνο 123 viewers. Από πού; Είχαν, όμως, την ίδια ανάγκη με σένα.
αυτόν που τής έμαθε να σφυρίζει με τα χέρια στο στόμα.
τη μπόρα που σε βρίσκει στην παραλία και τις πετσέτες που βαραίνει η υγρασία.
το φιλί στο μητρικό χέρι.
τη χορδή που σπάει, τον μουσικό που συνεχίζει.
το καυτό νερό που πέφτει σπάταλα στο κουρασμένο σώμα.
τη μυρωδιά στα ρούχα, ενώ το σώμα έχει φύγει.
τις πολυφορεμένες μπότες του φαντάρου στο τέλος της θητείας.
το ξέστρωτο κρεβάτι από Σάββατο σε Κυριακή.
τα γυαλιά της που τα άφησε πάνω στο ανοιχτό βιβλίο, σίγουρη ότι θα ξαναγυρίσει.
τον πόνο των πλευρών απ’ τις πολλές βουτιές.
τη μικρογραφία που δημιουργεί σταδιακά το αεροπλάνο.
το ρυθμικό, κουρασμένο γύρισμα του ανεμιστήρα στο απομονωμένο βενζινάδικο της διαδρομής.
το λερωμένο απ’ την άμμο δωμάτιο του ξενοδοχείου.
το σκουριασμένο και άβαφο των κτιρίων στα ασπρόμαυρα φιλμ.
τις σταγόνες που πετούν στιγμιαία πάνω απ’ τα βράχια.
τον ήχο των φιλιών στο σκοτάδι.
τον κήπο με τα ποδοπατημένα και ξεραμένα, τώρα, λουλούδια στο σπίτι όπου μεγάλωσε.
το θόρυβο που έκανε το κουτί του αναψυκτικού στο γρήγορο νυχτερινό του βήμα.
τη μυρωδιά του κρύου στην επαρχία.
τον παιδικό ενθουσιασμό στην κάθε στροφή της τσουλήθρας.
τις κουρτίνες που παρατηρούμε όταν ανεμίζουν, ελπίζοντας να ακούσουμε στο αεράκι γνώριμες αγαπημένες φωνές.