Γράφει η Γιάννα Βασιλείου (τραγουδίστρια – μουσικός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Πώς να δυστυχήσεις μέσα από την Τέχνη σου…
Από παιδί είχα ανάγκη τη μουσική στη ζωή μου. Ήταν πάντα η σταθερά μου. Σαν ένα καταφύγιο ή μια δικλείδα ασφαλείας, ίσως για να απαλύνει και να ισορροπήσει τις σκέψεις ενός παιδιού που – τυχαία ή όχι – είχε ανέκαθεν πολλές αναζητήσεις.
Η μουσική ήταν πάντα και το αγαπημένο μου παιχνίδι. Τα πρώτα χρόνια όμως που ξεκίνησε να είναι και το επάγγελμά μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έφθινε η χαρά και η προσμονή μου για αυτήν. Σταμάτησα να ξεκινάω τη μέρα μου μελετώντας πιάνο, σταμάτησα να τραγουδάω χωρίς να με κρίνω, σταμάτησα να ακούω μουσική απλώς για να διασκεδάσω και να χορέψω ή να αφεθώ και να συγκινηθώ. Έγιναν όλα δουλειά, σκέψεις και πλάνα προς κάποια κατεύθυνση με πολλά στεγανά.
Οι καλλιτέχνες δίνουμε τόσο μεγάλο αγώνα για να υποστηρίξουμε την ελευθερία του ατόμου, να ενισχύσουμε τη διαφορετικότητα, να καταργήσουμε τις ταμπέλες σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Κι όμως εξακολουθούμε να βάζουμε πλαίσια στην ίδια μας την τέχνη.
Το έκανα κι εγώ. Άρχισα όμως έτσι να καταστρέφω την πιο σημαντική και μακροχρόνια σχέση μου, αυτήν με τη μουσική. Σκότωσα αμέτρητες ιδέες που ξέφευγαν από τις στενές παρωπίδες που μου δημιούργησαν τόσες και τόσες “συμβουλές”, έβαλα όρια στη δημιουργική μου φαντασία και ξέχασα πλήρως το μικρό κορίτσι που ήταν πάντα με ένα πεντάγραμμο τετράδιο και ένα recorder για να μη χάσει την παραμικρή μουσική μελωδία ή στιχάκι που της ερχόταν στο μυαλό.
Παραφράζοντας ελαφρώς τα λόγια του συνθέτη Cl. Debussy, η τέχνη φτιάχνει τους κανόνες, και όχι οι κανόνες την τέχνη.
Ισχύει όμως αυτό στη μουσική βιομηχανία του σήμερα? Μάλλον όχι….Αλλά τελικά η ευθύνη βαραίνει μόνο τους συντελεστές αυτής που βάζουν τους κανόνες, ή και τους ίδιους τους καλλιτέχνες που υποκύπτουμε σε αυτούς? Γιατί ναι, είμαστε όλοι φιλόδοξοι, και εξυπακούεται πως αυτό που κάνουμε έχουμε ανάγκη και επιθυμία να ακουστεί και να αρέσει σε ευρύ κοινό.
Πλέον νιώθω οτι η πορεία της μουσικής μου ζωής – μέχρι σήμερα – χωρίζεται σε τρεις περιόδους. Σας είπα στην αρχή για τις πρώτες δύο. Η τρίτη, αυτή που διανύω, είναι αυτή που σέβομαι μεν τη μουσική, αρχίζω να περνάω καλά με τις μέρες μου στη μουσική βιομηχανία, αλλά έχω συνειδητοποιήσει οτι δεν μπορώ να κάνω για αυτήν τίποτα άλλο πέραν αυτού που πραγματικά θέλω την εκάστοτε στιγμή. Να είμαι ελεύθερη! Προτιμώ πια να εκφράζομαι ελεύθερα και να διατηρώ τις δικές μου ισορροπίες, μέσα από τις οποίες νιώθω πλήρης, ήρεμη και μόνο έτσι τελικά ευτυχισμένη.
Η έκφραση λέει “παίζω μουσική”. Παίζω! Δε θα το ξεχάσω ποτέ ξανά!