Γράφει ο Σπύρος Παρασκευάκος (τραγουδοποιός – συνθέτης).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο YouTube.
Βρίσκομαι ανάμεσα σε κούτες.
Μετακομίζω ένα σπίτι δέκα χρόνων καθώς ολοκληρώνω τον τρίτο μου δίσκο.
Όλα μου τα υπάρχοντα χωράνε – στοιβαγμένα – σε ένα σαλόνι.
Το ένα πάνω απ’ τα άλλο, άτσαλα, και όμως σε τάξη.
Η τέχνη μου πάντα ήτανε του δρόμου.
Κουβαλάω τα υπάρχοντα μου από σπίτι σε σπίτι, από μέρος σε μέρος, από εποχή σε εποχή. Κουβαλάω την τέχνη μου στις πλάτες μου. Βαρύ φορτίο, μοναξιά και συνεχής μελέτη.
Κάθε σπίτι και ένας δίσκος. Κάθε δίσκος και ένα σπίτι μου.
Κάθε τραγούδι μου, δωμάτιο της ζωής μου.
Η σχέση με τα τραγούδια μου είναι το πιο σημαντικό.
Ανάμεσα, σπανίως χωράνε κάτι φίλοι, μερικοί καλοί συνεργάτες και κάτι μεγάλοι έρωτες.
Τίποτα άλλο. Μου είναι πιο δύσκολο να αποχαιρετήσω μια σκηνή παρά ένα σπίτι.
Δέκα χρόνια συρρικνώνονται σε λίγα λεπτά πάνω στη σκηνή.
Ο χρόνος περνάει με άλλους όρους, με άλλες ταχύτητες και με άλλες δυναμικές.
Μπορείς να ζήσεις όλη σου τη ζωή σε λίγα λεπτά μέσα από τα τραγούδια σου.
Τι είναι η τέχνη;
H τέχνη είναι αυτό που κουβαλάς.
Αυτό που δε χωράει στις κούτες και που καμιά μεταφορική δε θα σε βοηθήσει να το πας ένα βήμα πιο πέρα.
Η τέχνη είναι αυτό που δεν μετακομίζεται. Μένει καρφωμένη στους τοίχους, φυτρώνει και επεκτείνεται σαν αναρριχώμενο φυτό. Μένει καρφωμένη μέσα σου.
Σκαρφαλώνει σε τοίχους, ανασαίνει κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, αναζητά το φως, αναζητά τον ουρανό και επιβιώνει πάντα.
Σκαρφαλώνει μέσα σου. Βρίσκει έναν τρόπο να υπάρξει και να ακουστεί. Να μοιραστεί την ύπαρξη της. Να επικοινωνήσει.
Γράφω τραγούδια από τα δεκαοχτώ μου. Ενήλικα, για όλες μου τις ηλικίες.
Επικοινωνώ με τους ανθρώπους με μια γλώσσα που δεν μου έμαθε κανείς όταν ξεκίνησα και παλεύω μια ζωή να τη διδαχτώ καλύτερα και να την εξελίξω.
Η λαχτάρα αυτή είναι τόσο μεγάλη που νικά τον καθημερινό βιοπορισμό, τις δυσκολίες και τους φόβους μου.
Η τέχνη είναι η τροφή. Είναι η οικογένειά μας.
Είναι η κινητήρια δύναμή μας. Η ελπίδα μας για τη τέχνη δηλαδή. Η ανάγκη για βαθιά επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους.
Η ελπίδα ότι μοιραζόμαστε τη ζωή και το πρίσμα μέσα από το οποίο την κοιτάμε και την αναγνωρίζουμε.
Τα τραγούδια είναι οι μνήμες μας, ο κοινός μας τόπος.
Τα τραγούδια είναι το σπίτι μου.
Και έχω αλλάξει τόσα που δε με φοβίζουν λίγα τετράγωνα πιο πέρα.
Ζω τη ζωή πιο πολύ από τραγούδι σε τραγούδι, παρά από σπίτι σε σπίτι.
Η Τέχνη είναι το όχημα μας. Η σχεδία μας. Η κιβωτός μας.
Μόνο που, μπορεί να πετάξει.