Γράφει ο Γιώργος Μπανταδάκης (ηθοποιός – θεατροπαιδαγωγός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
“Η ζωή είναι μια τσάρκα”
“Η ζωή είναι μια τσάρκα” μου είπε κάποτε ένα πρόσωπο αγαπημένο που δεν βρίσκεται στη ζωή και σκέφτομαι πόσο αληθινή ήταν αυτή η φράση. Κάπως έτσι πρέπει να ζούμε. Να μην βουλιάζουμε στην ρουτίνα και στα προβλήματα της καθημερινότητας. Να βολτάρουμε σε αυτόν τον κόσμο με χαρά και κέφι.
Η δική μου τσάρκα ξεκίνησε κάπου στην Πάτρα, σε ένα σπίτι απέναντι από πλατεία που την εποχή εκείνη σήμαινε ατελείωτο παιχνίδι, γέλια και φίλους. Με θυμάμαι από μικρό να παίζω μπάσκετ από την μία και από την άλλη να έχω και πιο καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μου άρεσε να σκιτσάρω κόμιξ, να γράφω σκέψεις, το μυαλό μου γεννούσε μελωδίες και στιχάκια και τα έκανα τραγούδια. Αργότερα στο σχολείο ήμουν πάντα στα παιδιά που οι δάσκαλοι εμπιστεύονταν και με έβαζαν να συμμετέχω στις γιορτές.
Κάπου στο Λύκειο ήρθε και η θεατρική ομάδα. Κατά τύχη πήγα. Για να βοηθάω στα σκηνικά και να χάνω ώρες από το μάθημα. “Έλα δοκίμασε αυτά τα λόγια” μου είπε μια καθηγήτρια και με ανέβασε στη σκηνή. Μάλλον της άρεσε αυτό που έκανα και μου ζήτησε να παίξω. Μάλλον μου άρεσε κι εμένα και έμεινα. Ήταν “Το Πανηγύρι” του Κεχαϊδη το έργο που παρουσιάσαμε τελικά. Παίξαμε στο σχολείο μας κι έπειτα στο Κάστρο της Πάτρας κάτω από έναν έναστρο ουρανό κάπου στον Ιούνιο λίγο πριν τελειώσει η σχολική χρονιά. Κι ήταν ένας κόσμος μαγικός που άνοιξε μπροστά μου.
Ύστερα μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έκανα άλλες σπουδές αλλά κάποια στιγμή πήγα για κάποια μαθήματα υποκριτικής. Ήταν όμορφα, πολύ όμορφα. Κι όμως σταμάτησα. Εξεταστικές, δουλειά, καθημερινότητα με έκαναν να σταματήσω. Λίγο πριν τελειώσω το Πανεπιστήμιο, χωρίς προετοιμασία, χωρίς τίποτα, πήγα κι έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού για τις δραματικές σχολές. Πέρασα. Μεγάλη χαρά. Πήγα να γραφτώ σε μια σχολή. Την επόμενη μέρα κλαίγοντας πήγα και ζήτησα να μην συνεχίσω. Πού πήγαινα; Φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Αγχώθηκα. Γύρισα στην Πάτρα, δούλεψα ένα χρόνο και άφησα τον χρόνο να αποφασίσει αν το θέλω πραγματικά ή ήταν ένα καπρίτσιο. Μετά τις διακοπές του Αυγούστου ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι τελικά θα ανέβω πάλι Αθήνα να σπουδάσω στην Δραματική σχολή. Οι γονείς μου υπέροχοι. Πάντα στο πλευρό μου. Ξαναμάζεψα πράγματα, νοίκιασα πάλι σπίτι κι ήρθα. Κι έτσι άρχισε αυτή η τσάρκα σε αυτή την δουλειά. Σπούδασα και λίγο πριν τελειώσω τη σχολή στο τρίτο έτος ξεκίνησα να δουλεύω επαγγελματικά στην τηλεόραση στην σειρά “Οδός Παραδείσου 7”. Κι όλα κάπως πήραν το δρόμο τους. Η μια τηλεοπτική σειρά έφερε την άλλη, κι η μία παράσταση την επόμενη.
Τα τελευταία χρόνια συνδύασα τις δύο μου σπουδές, του εκπαιδευτικού και του ηθοποιού και διδάσκω θέατρο σε παιδιά, φτιάχνοντας μαζί τους όμορφες παραστάσεις παράλληλα με τη δουλειά μου πάντα ως ηθοποιός. Είμαι χαρούμενος γιατί αυτή η “τσάρκα” με τα εύκολα και τα δύσκολά της, είναι υπέροχη, συναρπαστική κι ενδιαφέρουσα. Κι έχει δρόμο ακόμα…
Φέτος, η τσάρκα με βρίσκει στον “Μικρό Ήρωα” σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καλογιάννη στο θέατρο Νέος Ακάδημος. Μια σπουδαία παράσταση για παιδιά και όλη την οικογένεια, ενώ ξεκινάω και μια ακόμα θεατρική, πολλά υποσχόμενη δουλειά, το “Παντβάλ, μια λοξή ματιά στο Υπόγειο” σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ στο θέατρο Art63. Είναι μια “τσάρκα” που σας θέλω συνοδοιπόρους. Γιατί η τέχνη είναι το ομορφότερο ταξίδι!