Γράφει η Τζούλη Σούμα (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Να χαίρεσαι την ηδονή της κάθε μέρας…
Με το που συνειδητοποίησα τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι θα είμαι πάνω στη σκηνή. Θα είμαι καλλιτέχνης.
Γύρω στα 3-4, ήθελα να γίνω μπαλαρίνα, και μάλιστα έλεγα στη μαμά μου ότι ευτυχώς που έκανε κορίτσι, διότι αν ήμουνα αγόρι δε θα μπορούσα να γίνω χορεύτρια. Γιατί μέχρι τότε οι εικόνες που είχα ήταν μόνο από χαρούμενες μπαλαρίνες. Σε 2-3 χρόνια που ξεκίνησα χορό, κατάλαβα ότι και τα αγόρια κάνουν χορό και εξελίσσονται σε μέγιστους καλλιτέχνες.
Στο δημοτικό έφτιαχνα παραστάσεις, έγραφα δικά μου θεατρικά έργα, πήγαινα από πάρα πολύ μικρή ηλικία στο «κανονικό» θέατρο, δηλαδή για μεγάλους έτσι όπως το έλεγα, και όχι για παιδικό. Η αλήθεια είναι ότι παιδικό θέατρο έχω δει μόνο δύο φορές στη ζωή μου ως παιδί. Κάθε Σαββατοκύριακο από 7-8 ετών ήμουν στο θέατρο. Έχω δει υπέροχες και ιστορικές παραστάσεις με συγκλονιστικούς ηθοποιούς που πάντα με μάγευαν. Έχω την αίσθηση του ήχου του να ανοίγει και να κλείνει η αυλαία, των αρωμάτων των γυναικών του θιάσου που ερχόντουσαν σαν κύματα από τη σκηνή στα μπροστινά καθίσματα και αυτή τη μαγεία που μου ασκούσε αυτό που συμβαίνει μπροστά αλλά και πίσω από τη σκηνή.
Στο γυμνάσιο και στο λύκειο συνέχιζα να φτιάχνω παραστάσεις με φίλους και συμμαθητές, πέρασα στη Γαλλική φιλολογία Αθηνών και την τελείωσα, αλλά και στη δραματική σχολή Βεάκη, όπου τελείωσα με άριστα και ακολούθησαν 28 χρόνια αδιάλειπτης σχεδόν παρουσίας μου στο θέατρο. Έχω παίξει σε όλα τα είδη, έχω παίξει στην Επίδαυρο δύο φορές, έχω παίξει σε επιθεώρηση, σε μπουλβάρ, σε μιούζικαλ, σε δράμα, σε κωμωδία. Έχω σπουδάσει για πάρα πολλά χρόνια μέχρι το προεπαγγελματικό έτος στη «Ραλλού Μάνου» χορό, τραγούδι στο «Εθνικό Ωδείο», σεμινάρια με τον Ανδρέα Μανωλικάκη που μου άνοιξαν καινούργιους ορίζοντες ως προς το πώς δουλεύεται ένας ρόλος και στο πώς χτίζεται η υποκριτική παιδεία του ηθοποιού. Έχω κάνει αρκετή τηλεόραση, καθόλου κινηματογράφο.
Συνεχίζω να ονειρεύομαι, μέσα από πολλές χαρές, άπειρες απογοητεύσεις, ματαιώσεις, υπέροχες στιγμές, μεγάλες λύπες, προσδοκίες, συνεργασίες που με προχώρησαν, άλλες που με συνέθλιψαν, άλλες που ευγνωμονώ που υπήρξαν, γνωριμίες με ανθρώπους υπέροχους, ταλαντούχους! Είμαι ευγνώμων και ευτυχής για την πορεία, θέλω να συνεχίσω, προσπαθώντας να μην απογοητεύω τον εαυτό μου, αλλά να τον επιβραβεύω για όλη τη προσπάθεια που έχω κάνει.
Στις 31 Οκτωβρίου αποχαιρέτησα έναν ρόλο από αυτούς που σου δίνονται once in a lifetime, από τους πιο δύσκολους, σύνθετους, απαιτητικότατους, που σε βάζει σε δοκιμασίες να ξεπεράσεις τα όριά σου, συναισθηματικά, ψυχολογικά και σωματικά… είμαι περήφανη που έπαιξα αυτόν τον ρόλο περίπου για 80 παραστάσεις μέσα σε 2,5 χρόνια. Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη Γεωργαλά και το Δημήτρη Ντάσιο, με τους οποίους έχουμε έναν πυρήνα και είμαστε έτοιμοι να δημιουργήσουμε κι άλλα πράγματα… και θέλω να πω πως αυτό που λένε οι αρχαίοι τραγικοί, «να χαίρεσαι την ηδονή της κάθε μέρας», όσο περνάνε τα χρόνια, πιστεύω ότι πρέπει να είναι το μότο της ζωής μας.