Γράφει η Σάρα Ψάλτη aka Sarah P. (τραγουδοποιός, μουσική παραγωγός).
Συνδεθείτε μαζί της στο sarahpofficial.com.
Η μουσική, η θεραπεία μου
Δεν είχα ποτέ δεύτερες σκέψεις να μοιραστώ ιστορίες για τους δαίμονες που με συντροφεύουν κι ας ήταν περίεργες οι αντιδράσεις που αποκόμιζα με κάθε εξιστόρηση. Κι ας έφευγαν βιαστικά από κοντά μου εκείνοι που δεν άντεχαν αυτή μου τη “μοιρασιά”. Η μουσική πάντα παρούσα, από μηχανής θεός, να ντύσει τις άυπνες νύχτες και τις μέρες που έμοιαζαν αδιέξοδες. Πάντοτε γέμιζα τετράδια με στίχους και ποιήματα, σκέψεις αποτυπωμένες στο χαρτί. Σπάνια θα τις μοιραζόμουν – παιδί συνεσταλμένο, χωρίς σιγουριά. Η μουσική πάντα εκεί να με ενθαρρύνει. Σιγά-σιγά οι σκέψεις εμπλουτίστηκαν με ρυθμό και μελωδία κι άρχισαν να χορεύουν μπροστά μου. Άλλωστε μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Άλλωστε όλα είναι μουσική γύρω μας. Με τον καιρό και τη δημιουργία σταμάτησε να με απασχολεί η γνώμη των άλλων. Άρχισα να πιστεύω πιο πολύ σε μένα και να πατάω στα πόδια μου. Να χρησιμοποιώ τις λέξεις, το ρυθμό και τη μελωδία σαν όχημα αγωνιστικό που θα με βοηθήσει να φτάσω στη γραμμή του τέλους – να εκφραστώ. Να μοιραστώ τις σκέψεις μου μουσικά και να χτίσω γέφυρες προς όλες τις κατευθύνσεις. Γιατί ένα τραγούδι έχει άλλη δυναμική και εύκολα μπορεί να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος εμπειριών, συναισθημάτων, στιγμών.
Πριν από λίγο καιρό έχασα το μπαμπά μου. Μηχανικά – ήδη από τις πρώτες ημέρες, άρχισα να γράφω τραγούδια. Μνήμες, δάκρυα, χαμόγελα, χρώματα – 31 χρόνια να μεταφράζονται σε μουσική. Εκείνες τις μέρες στον αυτόματο πιλότο – να κρατιέμαι από μελωδίες και στίχους που με βοηθούν να θέσω τα πλαίσια μιας νέας πραγματικότητα και να διαχειριστώ τον πόνο μιας ξαφνικής, υπέρμετρης απώλειας. Αποσπασματικές μνήμες – το παρελθόν και το παρόν, το τελευταίο αντίο, οι επώδυνες διαδικασίες. Κι η μουσική. Η μουσική που εκείνος μου έμαθε να αγαπώ. Τραγούδια που τραγουδώ στην κόρη μου για να την κοιμίσω με δάκρυα στα μάτια γιατί μου τα είχε τραγουδήσει εκείνος. Τραγούδια που έγραψα για τον πατέρα μου, συχνά επηρεασμένη από συζητήσεις μας ή και διαφωνίες. Η μουσική με συγκινεί. Με βοηθά να ξεδιπλώσω το συναίσθημά μου χωρίς ντροπή. Με βοηθά να “εκτεθώ”. Αυτό ήθελα πάντα – έψαχνα τρόπους να εκφραστώ. Σπούδασα θέατρο – το θέατρο με λύγισε, μου έσπασε τα πόδια. Αντίθετα, η μουσική με ενδυνάμωσε, με έμαθε να βαδίζω γερά, με σιγουριά. Πάντα με συντροφεύει, με υγιαίνει, με φροντίζει – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω αντιμετωπίσει εμπόδια και απογοητεύσεις κινούμενη στο χώρο της μουσικής, ακολουθώντας αυτό που αγαπώ ως επάγγελμα. Η μουσική, όμως, είναι δημοκρατική γιατί επιτρέπει όλες τις φωνές. Πάντα θα βρίσκω το χώρο μου μέσα σε αυτή να δημιουργώ.
Γράφοντας μουσική και στίχους για στιγμές που με έχουν σημαδέψει, για μονοπάτια δύσβατα, για ανθρώπους που αγάπησα και αγαπώ – αντλώντας δύναμη από τη χροιά, την ποιότητα και το ρυθμό των ήχων που επιλέγω και επιμελούμαι, αντικρίζω κατάματα την προσωπική μου ιστορία σε συνάρτηση με την κοινωνία που με περιβάλλει και νιώθω πως ανήκω κι εγώ σε αυτή. Μοιραζόμενη τα τραγούδια που γράφω, συνδέομαι με τους ακροατές με τρόπο μοναδικό. Οι ακροατές μου ίσως να μην είναι πολλοί και να “χάνω” στις μαρκετίστικες μετρήσεις και τους διαγωνισμούς δημοφιλίας, όμως κάθε ενθαρρυντικό μήνυμα που λαμβάνω με γεμίζει δύναμη και μου δίνει έναυσμα να συνεχίσω παρά τις αντίξοες συνθήκες του χώρου. Έχω επιλέξει τη δύσκολη οδό της μουσικής μου ανεξαρτησίας – να δημιουργώ και να κυκλοφορώ τη μουσική μου μόνη μου. Βιοπορίζομαι συναισθηματικά από αυτήν. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσω να την αγαπώ και να την αφήνω να με καλλιεργεί. Η μουσική είναι η θεραπεία μου και ευθύνη μου ως δημιουργός σε ένα κόσμο σαρωτικά βάρβαρο, να της γράφω τραγούδια και να την ευχαριστώ για τη διέξοδο που μου προσφέρει.