Γράφει ο Κωνσταντίνος Φάμης (ηθοποιός – σκηνοθέτης).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Η λύτρωση της τέχνης
Καλοκαίρι του 2023.
Βρίσκομαι στην αγαπημένη μου Πάρο που χρόνο με τον χρόνο όλο και αλλάζει η μορφή της, από αυτήν που είχα στα παιδικά μου χρόνια, όσο μεγάλωνα εκεί.
Μέσα από μία σημαντική δράση μιας ομάδας Παριανών που δημιούργησαν την «Κίνηση πολιτών» διεκδικούμε το αυτονόητο. Παραλίες ελεύθερες για όλους. Μετά λοιπόν από την απογευματινή συγκέντρωση και ειρηνική πορεία προς μία «κατειλημμένη» από ιδιώτες παραλία στην Αλυκή, επισκέπτομαι έναν πολύ όμορφο χώρο τέχνης που δημιούργησε η εικαστικός Δήμητρα Σκανδάλη, ο οποίος πάντα με γαληνεύει. Μπουκαμβίλιες αναρριχώνται στους τοίχους, ο κήπος είναι γεμάτος από διάφορα μυρωδικά όπως λεβάντα, δεντρολίβανο, θυμάρι κ.ά.
Προβάλλει μία ταινία – ντοκιμαντέρ εκεί η Δήμητρα απόψε, για τα ταξίδια των θαλάσσιων ζώων και των πουλιών αλλά και την καταστροφική παρέμβαση του ανθρώπου στις ζωές τους. Μία εξαιρετική ταινία που σ’ αφήνει να χαθείς στον κόσμο του βυθού, να μάθεις πώς αναπαράγονται τα ψάρια και οι ιππόκαμποι – το αρσενικό κυοφορεί – και πώς διανύουν τα αποδημητικά πουλιά πολλά χιλιόμετρα για να βρουν το κατάλληλο μέρος να φτιάξουν τη φωλιά τους και να ζευγαρώσουν. Όλα αυτά δοσμένα με έναν παραμυθένιο τρόπο, αλλά παράλληλα επισημαίνοντας τα προβλήματα και τις δυσκολίες που συναντούν τα ζώα εξαιτίας της ζωής που έχουμε αποφασίσει να κάνουμε οι άνθρωποι.
Τελειώνει η ταινία και διάφορα συναισθήματα με κατακλύζουν. Θυμός για το ανθρώπινο γένος, γαλήνη που προσφέρει η θάλασσα και ο κόσμος της και σε συνδυασμό με τον παραδοσιακό κυκλαδίτικο χώρο Πολιτισμού, στο μυαλό μού έρχεται ο Ελύτης. Ο ποιητής που ύμνησε τη θάλασσα και το Αιγαίο.
Βράδιασε. Αποχαιρετώ τους φίλους μου – τελευταία οι καλοκαιρινοί αποχαιρετισμοί έχουν άλλο βάρος – και ξεκινάω για την επιστροφή στην Παροικιά. Καθώς οδηγώ κάτω από τον καθαρό και γεμάτο αστέρια ουρανό, επιστρέφοντας στο σπίτι, σταματάω κάπου δεξιά. Ησυχία παντού. Κοιτάζω τη θάλασσα και τις αντανακλάσεις που κάνουν τα φώτα πάνω της. Και αφηγούμαι το αγαπημένο μου ποίημα του Ελύτη. «Το Μονόγραμμα».
… Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ…
Και η ψυχή μου γαληνεύει απ’ τη θλίψη των πράξεων των ανθρώπων κι απ’ τον χρόνο που αφήνει τα σημάδια του μέσα μας. Είναι αργά πια. Χρειάζεται να φτάσω στο σπίτι. Τρέχω να φτιάξω τη βαλίτσα μου γιατί αύριο το πρωί επιστρέφω στην Αθήνα.