Γράφει η Lou Is (τραγουδοποιός – μουσικός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Θα ήταν όμορφη η ζωή δίχως τέχνη;
Από μικρή θυμάμαι να τα νιώθω όλα πολύ έντονα. Χαρά κι ενθουσιασμό να με σείουν ολόκληρη αλλά και απογοήτευση, φόβο και απελπισία να με καταπίνουν. Μόνη διέξοδος για να αντέχω και να εξισορροπώ τα συναισθήματά μου ήταν η μουσική.
Τις νύχτες φοβόμουν να κοιμηθώ στο σκοτάδι και έβαζα στο walkman ένα άλμπουμ της Joan Baez να ακούω. Κάθε βράδυ…Την αγαπώ βαθιά τη Joan. Οι ιστορίες της με έκαναν να θέλω να φτιάξω δικές μου και η γάργαρη ζεστή φωνή της είναι πάντα χάδι στ´αυτιά μου.
Τόσο αγάπησα λίγο αργότερα και τη Celine Dion. Η φωνή της αντηχούσε στα σωθικά μου και με καλούσε να ανακαλύψω τη δική μου. Μαζί της βρήκα τον τρόπο να εκφράζω τον πανικό των συναισθημάτων της εφηβείας.
Όταν δεν ήξερα πώς να πω αυτό που νιώθω έβρισκα ένα τραγούδι που δημιουργούσε αντίστοιχο συναίσθημα και το έλεγα. Γενικώς τραγουδούσα παντού και συνέχεια. Μετά άρχισα να γράφω στίχους και μικρές ιστορίες και ύστερα να κάθομαι στο πιάνο και να αυτοσχεδιάζω…Ακόμα και τώρα αυτό κάνω. Κλείνω τα μάτια και αφήνω να έρθει στα χέρια ή στη φωνή μου αυτό που θέλει να βγει. Αντίστροφα όταν κάτι με κατακλύζει πιάνω μολύβι και χαρτί ή μαγνητόφωνο και το καταγράφω. Συνήθως έτσι κατανοώ καλύτερα αυτό που μου συνέβη αφού του δώσω δημιουργική διάσταση. Είναι ο τρόπος μου να επεκταθώ έξω απ’τα όρια του μικρού κορμιού μου· να ψηλώσω, να εκφράσω την αγάπη που αναβλύζει από μέσα μου και δε χωρά μα θέλει να απλωθεί. Ακόμα όμως κι αν δεν τα καταφέρω εγώ έρχεται η τρίτη μεγάλη μου αγάπη κι έμπνευση, η Florence Welch. Τη θαυμάζω και τη ζηλεύω λίγο, ίσως γιατί εκείνη τα κατάφερε να φτιάξει τον κόσμο της ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ. Η μουσική της όμως καθώς και όλη η μουσική που ακούω μου δείχνει το δρόμο προς την ελευθερία της δημιουργίας του. Άλλωστε η πορεία μέσα σε κάθε δημιουργική τέχνη αξίζει από μόνη της.
Θα ήταν όμορφη η ζωή δίχως τέχνη; Θα καταλάβαινα τι συμβαίνει γύρω μου χωρίς τέχνη; Με τι μάτια θα έβλεπα τον κόσμο και πως θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στα συναισθήματα και τις σκέψεις μου ;
Δε θα μπορούσα. Μεγαλώνοντας μου φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η Τέχνη δίνει νόημα στη ζωή μας. Όταν κοιτώ την τιρκουάζ θάλασσα, τα καταπράσινα βουνά, ένα κόκκινο-μωβ ηλιοβασίλεμα, ένα γοητευτικό αιλουροειδές, ένα αληθινό γέλιο, η Τέχνη, όπου Τέχνη εννοώ οποιοδήποτε δημιούργημα του νου και του σώματος εμπνέεται από ένα τέτοιο ερέθισμα, είναι εκείνη που με βοηθά να κατανοήσω και να εκφράσω τα συναισθήματα που μου προκαλούνται.
Σαν να έχουμε βρεθεί εδώ στη γη τυχαία ή από λάθος, περιορισμένοι σε αυτό το κορμί με όλες τις αισθήσεις ζωντανές χωρίς να ξέρουμε πώς να χωρέσουμε τον κόσμο μέσα μας. Κάπως έτσι γεννιέται ένα τραγούδι, μια μελωδία, ένα ποίημα, ένα βιβλίο, ένας πίνακας, μια χορογραφία, κάθε δημιούργημα εμπνευσμένο από το βαθύτερο εαυτό μας.
Η Τέχνη με ελευθέρωσε από τους φόβους μου, μου έδειξε δρόμο να διαβώ, μου έδωσε δύναμη να σταθώ στα πόδια μου, μου έφερε φίλους και αγάπη απέραντη.
Γι’ αυτήν γίνονται όλα άλλωστε…Και πώς αλλιώς να μιλήσεις για την αγάπη αν δεν την τραγουδήσεις; Αν δεν τη ζωγραφίσεις; Αν δεν δημιουργήσεις κάτι αντάξιό της;
Η Τέχνη μας δίνει φτερά για να γυρίσουμε στον Παράδεισο…