Γράφει η Πολυξένη Καράκογλου (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο .
Στο ταξίδι του παράδοξου της Τέχνης!
Η μαμά μου ορκίζεται ότι το πρώτο μου κλάμα ήταν μελωδία… δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ως αντικειμενική αλήθεια παρ’ όλα αυτά γιατί… είναι η μαμά μου! Το θέμα είναι όμως ότι οι γονείς μου το πήραν πολύ σοβαρά και πείστηκαν από τα πρώτα μου χρόνια ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου. Στα 4-5 κράταγα τον ρυθμό στο τουμπερλέκι όσο ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και έκανα σόλο τραγουδιστικές εμφανίσεις, ανεβασμένη σε όποια καρέκλα μπορούσε να με φιλοξενήσει ως σκηνή, λίγο υπερυψωμένη, καθώς το μπόι μου δεν βοηθούσε στο να με βλέπουν όλοι όταν πατούσα γη. Επίσης ένα καλό σημείο για να μεγαλουργήσω ερμηνευτικά ήταν οι πλάτες του πατέρα μου. Εκεί έκανα και τα πρώτα μου ντουέτα.
Και μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Μουσικό σχολείο, ωδείο, μαθήματα πιάνου, λαούτο, ταμπουρά, σύγχρονο τραγούδι, κλασσικό τραγούδι, φωνητική. Δεν ξέρω αν όντως αυτό που άκουσαν οι γονείς μου συνέβαινε ή η στάση τους με έφερε στην τέχνη, αυτό που ξέρω είναι ότι από πολύ νωρίς στη ζωή μου ήξερα σε ποιο περιβάλλον ανασαίνω και με ποιους τρόπους μπορώ να εκφράζομαι κι αυτό τους το χρωστάω. Ήξερα τον τρόπο να ελευθερώνομαι και να ταξιδεύω, να βλέπω χρώματα και εικόνες, ακόμα και σε ένα δωμάτιο με κλειστά φώτα και παράθυρα. Αυτή είναι για μένα η μαγεία της τέχνης, το ταξίδι που σε λυτρώνει και το μοιράζεσαι. Η στιγμή εκείνη που αισθάνεσαι ότι βρήκες την Ιθάκη και πάτησες γη, που όλα τριγύρω θυμίζουν την ασφάλεια του πατρικού σου, που η ασφάλεια έχει πάρει τη θέση της ανασφάλειας και οι μάχες που έδωσες όσο κι αν πόνεσαν άξιζαν τόσο πολύ τον κόπο. Και αυτό μεγαλώνοντας γίνεται στάση ζωής γιατί τελικά όλες αυτές οι νότες αν τις ακούσεις καλά και πιστέψεις τα λόγια των ποιητών που διάλεξες να διαβάσεις, δεν φτιάχνουν απλώς τραγούδια, φτιάχνουν το soundtrack της ζωής που αποφάσισες να ζήσεις. Δεν υπάρχει τέχνη και ζωή, είναι ένα πράγμα πια, η τέχνη γίνεται ζωή σου και η ζωή σου τέχνη και ο έρωτας ανάμεσα τους είναι τόσο μεγάλος που οι γέννες είναι αναπόφευκτες.
Τελικά, αυτή η καρέκλα που φιλοξενούσε τις εμφανίσεις μου γιατί όταν πατούσα γη κανείς δεν με έβλεπε, είχε δίκιο. Για να επικοινωνήσεις πρέπει να πιστέψεις ότι όταν τραγουδάς μπορείς και να πετάξεις! Κι εκείνη η δασκάλα που μου θύμιζε λίγο τη μαμά μου, που έλεγε κανείς δε σου χρωστάει, πρέπει να το κερδίσεις με δουλειά, πάλι δίκιο είχε. Κι εκείνος ο οικογενειακός φίλος που έλεγε «καλό το ταλέντο αλλά από στομάχι πώς πάμε;» κι αυτός δίκιο είχε. Πολλές αλήθειες μαζεμένες και πόσες ακόμα που ανακάλυψα μόνη μου και πόσες ακόμα που περιμένουν να τις βρω στο ταξίδι του παράδοξου της τέχνης που η ισορροπία πρέπει να διαταράσσεται και να διατηρείται ταυτόχρονα. Πόσο μπορεί να πονάει και πόσο να λυτρώνει αυτή η διαδικασία. Η υπόσχεση παρ’ όλα αυτά παραμένει ίδια.
«Όσα μου έμαθες να ξέρεις προσπαθώ
και δεν κλειδώνω τρεις φορές ότι αγαπάω
Κι όταν ο κόμπος μου φτάνει στο λαιμό
κλείνω τα μάτια και στις πλάτες σου πετάω»
Στίχοι*: Αθηνά Σπανού
*Το τραγούδι που περιέχει τους στίχους θα συμπεριλαμβάνεται στο επερχόμενο άλμπουμ «Σημεία Στίξης»