Γράφει η Ξένια Γαργάλη (ερμηνεύτρια – τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο YouTube.
Μαμά θα μου τραγουδήσεις μια ιστορία;
Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν κόσμο μαγικό ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι…
Το κοριτσάκι αυτό το έλεγαν Ξένια. Ήμουν εγώ…
Παρόλο που στο σπίτι κανείς δεν ήταν μουσικός, μαγεύτηκα από τη μουσική από τόσο δα μικρή.
Το τρανζιστοράκι της μαμάς έπαιζε ολημερίς “Μελωδία”, θυμάμαι τότε κολλημένο στους 100 η συχνότητα, και στα τέλη του ‘80 (αυτό και αν ακούγεται σαν παραμύθι) δεν υπήρχαν playlist αλλά έπαιζαν τα τραγούδια της Χαρούλας, της Δήμητρας, της Ελευθερίας, του Μάνου, του Μίκη, του Γιώργου, του Νιόνιου, και του Αλκίνοου και η φωνή του Ξενοφώντα, της Μαργαρίτας και του Χρήστου ήταν η πιο γλυκιά συνοδεία.
Γρήγορα κατάλαβα πως η μουσική είναι συντροφιά και καταφύγιο, βάλσαμο για την ψυχή, είναι η μαγεία που σταματά τον χρόνο και γίνεται ο καλύτερος εκφραστής των συναισθημάτων και των σκέψεών μου.
Και γρατζουνώντας έτσι την πρώτη μου κιθάρα και παρατηρώντας γύρω μου αντιλήφθηκα πως αυτοί που ακολουθούν τα όνειρά τους με τόλμη και πίστη, που δεν φοβούνται να τα υπηρετήσουν με κάθε κόστος και επιμένουν, είναι οι κερδισμένοι στη ζωή.
Στη χώρα του παραμυθιού μας όμως, δεν έχουμε μάλλον καταλάβει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μουσικής, αλλά και της τέχνης γενικότερα στην καθημερινότητά μας και αντιμετωπίζουμε την κάθε μορφή της σαν κάτι που υπάρχει στις ζωές μας “παρεμπιπτόντως” και διαρκώς να υποβιβάζεται – όλο και περισσότερο…
Με τον φόβο αυτόν και με τη σκέψη: «ωραία παιδί μου τα…“χόμπι” αλλά πρέπει να έχουμε και μια επαγγελματική κατάρτιση που να παρέχει τα προς το ζην» ξεβράστηκα κι εγώ μπροστά στην πόρτα του Πανεπιστημίου. Η αληθινή επιθυμία όμως και το πραγματικό πάθος για ενασχόληση με τη μουσική οδήγησαν και τα πρώτα επαγγελματικά μουσικά βήματα σε ρεμπετάδικα, μπουάτ και μουσικές σκηνές.
Και έγινα από τότε μουσικός εξερευνητής προσπαθώντας να χαράξω το δικό μου προσωπικό μονοπάτι μέσα στη ζούγκλα της μουσικής και να ακολουθήσω τα βήματα της καρδιάς…Περιπλανήθηκα ακούραστα στα μουσικά είδη (έντεχνα, ρεμπέτικα, λαϊκά, blues, jazz, latin) με συνέπεια και αφοσίωση, με μελέτη και σπουδή.
Οι μουσικές σπουδές συνεχίστηκαν με αμείωτο ενδιαφέρον και με οδήγησαν στο London College of Music για να ανακαλύψω την τέχνη του τραγουδιού και της ερμηνείας, αλλά και της μελέτης των τεχνικών φωνητικής και κάποια στιγμή το πτυχίο του Πανεπιστημίου ήρθε και κρεμάστηκε και αυτό σε ένα κάδρο μαζί με άλλα από ωδεία και σχολές musical.
Τα χρόνια πέρασαν, τραγούδια γράφτηκαν πολλά, μελωδίες και στίχοι γέμισαν τον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, μεσολάβησαν δίσκοι προσωπικοί, συνεργασίες, σπουδαία φεστιβάλ στο εξωτερικό, αλλά και πανηγύρια, και ένα σωρό άλλες μουσικές περιπέτειες, αμέτρητες συναυλίες – άλλες με εικοσιπέντε ακροατές και άλλες με εκατοντάδες.
Κι εγώ νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη για το μικρό κοριτσάκι που δεν έχασε το δρόμο της καρδιάς, που δεν φοβήθηκε τι θα πει ο κόσμος, που δεν έγινε φοροτεχνικός υπάλληλος ή ασφαλιστικός σύμβουλος με βάση τις κοινωνικές επιταγές.
Γιατί η επιτυχία και η προσπάθεια να την ορίσουμε είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική και δεν συνεπάγεται απαραίτητα τη δόξα ή τη διασημότητα ή παχυλούς λογαριασμούς.
Το τι είναι σπουδαίο και μεγάλο διαφέρει για τον καθένα και ευτυχώς δεν μπαίνει σε ζυγαριά. Αυτό με έμαθε εμένα αυτό το παραμύθι.
Και αν με ρωτάς και σήμερα, τίποτα δεν θα άλλαζα σε αυτό το μακρινό μα και τόσο ενδιαφέρον ταξίδι ανακάλυψης της μουσικής. Δεν είναι μια μοναχική σπηλιά για μένα η μουσική που κλείνεσαι με νότες και στίχους. Είναι καραβάκι που σε βγάζει στα ανοιχτά, συχνά παλεύεις με τα κύματα, συχνά οι συνθήκες είναι αντίξοες, μπορεί να δεις δίπλα σου να περνάνε καράβια μεγάλα και γρήγορα, αλλά εγώ το αγαπώ τόσο το καραβάκι μου και τα κουπιά και τους συνταξιδιώτες μου γιατί μαζί το φτιάξαμε εξ αρχής και παρέα έχουμε κάνει όλα τα όμορφα, αλλά και δύσκολα μουσικά ταξίδια…