1998 σαν σήμερα…
Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Χορν, κορυφαίος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Γεννημένος στις 9 Μαρτίου του 1921, με σπουδές στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου (νυν Εθνικού), όπου έκανε το ντεμπούτο του το 1940, στην οπερέτα του Στράους «Η Νυχτερίδα». Εμφανίστηκε στο «Θέατρο Ρεξ» της Μαρίκας Κοτοπούλη, ως πρωταγωνιστής σε έργα, όπως «Ο πρωτευουσιάνος», «Αλάτι και πιπέρι», «Η κυρία με τις καμέλιες» κ.ά. Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο μαζί με τη Μαίρη Αρώνη και το 1945 συνεργάστηκε με τον θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου, ενώ την περίοδο 1946 – 1950 επέστρεψε στο «Βασιλικό Θέατρο». Ύστερα από απουσία δύο ετών στο εξωτερικό, επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1953 γνωρίζει την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους γίνεται γνωστός, το διαζύγιο της Λαμπέτη με τον Μάριο Πλωρίτη είναι πραγματικότητα και μαζί γράφουν ιστορία στην υποκριτική τέχνη. «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι» και «Το παιχνίδι της Μοναξιάς» είναι έργα που γνωρίζουν τεράστια επιτυχία. Ωστόσο, οι δρόμοι τους χώρισαν το 1959 και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ στο θεατρικό σανίδι.
Στον κινηματογράφο, ο Δημήτρης Χορν πρωταγωνίστησε μόνο σε 10 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Κάλπικη λίρα» (1954), «Μια ζωή την έχουμε» (1955) και «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956).
«Τα καθημερινά του καθημερινού» – η ραδιοφωνική παρουσία του Δημήτρη Χορν με ιδιαίτερο κέφι και φινέτσα σε ένα «αεράκι» εβδομαδιαίων πεντάλεπτων εκπομπών, που έγραφε ο Κώστας Πρετεντέρης και με την συμβολή του Άλκη Στέα.
Διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ, ενώ το 1980 ίδρυσε με τη σύζυγό του Άννα Γουλανδρή το Ίδρυμα Γουλανδρή – Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Με το όνομά του καθιερώθηκε και βραβείο για την καλύτερη ερμηνεία νέου άντρα ηθοποιού. Το βραβείο «Δημήτρης Χορν» – το οποίο θεσμοθετήθηκε από τον Σταμάτη Φασουλή – είναι ο σταυρός που φορούσε ο ηθοποιός, ο οποίος περνάει κάθε χρόνο από τον έναν βραβευμένο στον άλλο συνοδευόμενος από περγαμηνή.
Ο Δημήτρης Χορν ερωτεύτηκε το θέατρο και τις γυναίκες. Και ήταν έρωτες αμοιβαίοι… ο ίδιος έχει δηλώσει:
Aπό τα έξι χρόνια μου και μετά δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να μην είναι ερωτευμένος, δηλαδή συγκινημένος με κάποιο πρόσωπο. Θα ‘λεγα πως ήμουν ερωτευμένος με τον έρωτα. Eνώ δηλαδή ήμουν ένα πολύ κεφάτο παιδί, ξαφνικά, μελαγχολούσα φοβερά κι έγραφα θλιμμένα ποιήματα. Mε μελαγχολούσαν αυτοί οι έρωτες… Ή η ζωή.