Γράφει η Χαρά Κοντοπούλου (εικαστικός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και δείτε τα έργα της εδώ.
Ζώντας στον Κόσμο της Τέχνης
Αν αυτό που θέλεις σου το αφαιρέσω,
θα πέσεις να πεθάνεις την επόμενη μέρα;
Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Art Podcast.
Ακούγοντας την Γιώτα Τσιμπρικίδου να παίρνει συνέντευξη από τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, τον άκουσα να κάνει αυτή την ερώτηση. Είχε τόση δύναμη που δεν με ένοιαζε πια που για άλλη μια φορά ζωγράφιζα τα ξημερώματα μετά από μία κουραστική μέρα. Αυτή η ερώτηση έμεινε στο μυαλό μου πολύ καιρό τώρα και θα ήθελα να σας εξηγήσω το γιατί.
Με ρωτάνε συχνά πότε άρχισα να ασχολούμαι με την τέχνη. Δεν θυμάμαι να υπήρξα ποτέ χωρίς αυτήν.
Από μικρό παιδάκι θυμάμαι με μεγάλη ευκολία να κάνω ζωγραφιές και να τις δίνω στους συμμαθητές μου. Μα είναι τόσο εύκολο να φτιάξεις κάστρα, νεράιδες και να χτίσεις ολόκληρους κόσμους. Δεν γνώριζα φυσικά ότι αυτό είναι ταλέντο. Για εμένα ήταν το ίδιο φυσικό με το να σηκώνομαι το πρωί και να περπατώ.
Κάπως έτσι μεγαλώνοντας, περνούσα αμέτρητες ώρες στο δωμάτιό μου που είχα περήφανη μετατρέψει σε ένα μικρό ατελιέ με μολύβια, κάρβουνο και μπογιές. Κι αργότερα προστέθηκαν μουσικές, συμφοιτητές, καθηγητές και ένας ολόκληρος κόσμος που ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόμουν. Ένας κόσμος γεμάτος τέχνη.
Ένας κόσμος που ενώ είναι όμορφος, είναι δύσκολος. Γιατί κάθε μέρα παλεύεις για το όνειρό σου, για να διαφοροποιηθείς, να πας μπροστά, να πετύχεις. Σε αυτόν τον κόσμο όμως δεν μεταφράζουμε την επιτυχία με λεφτά. Τη μεταφράζουμε κυρίως με αγάπη, αφοσίωση σε αυτό που κάνεις και εξέλιξη. Κάθε μέρα να γίνεσαι καλύτερος από χθες και κάθε μέρα ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο, που δεν τελειώνει ποτέ.
Για αυτό και θεωρώ ότι είμαστε τυχεροί και συνάμα άτυχοι εμείς οι καλλιτέχνες. Γιατί έχουμε το προνόμιο κάθε φορά που δημιουργούμε να μπαίνουμε σε αυτόν το μαγικό κόσμο. Με πινέλα, όργανα μουσικής, παπούτσια χορού, σκηνικά, μικρόφωνα, βιβλία, με ό,τι καταπιαστούμε το κάνουμε με όλο μας το πάθος και με όλο μας το είναι. Δημιουργούμε έναν κόσμο τόσο όμορφο που όταν τον ανακαλύψεις πώς να του ξεφύγεις μετά;
Και σου λένε ωραία όλα αυτά, η ζωή όμως δεν είναι έτσι. Και αν θες να επιβιώσεις, «πρέπει» να ενταχθείς σε μια κοινωνία που έμαθε να ζει χωρίς όνειρα. Πώς να πάρεις όμως ποιητές, ζωγράφους, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τραγουδιστές, χορευτές και να τους εντάξεις στην ωμή τους πραγματικότητα; Εμείς έχουμε μάθει να κάνουμε τη μιζέρια ομορφιά. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς.
Καταλαβαίνω πως κάποιοι θεωρούν την τέχνη πολυτέλεια. Για εμάς τους καλλιτέχνες όμως είναι απαραίτητη. Και ναι λοιπόν, αν μου την αφαιρέσεις, την επόμενη μέρα θα πέσω να πεθάνω.
Γιατί γεννήθηκα με αυτή. Είναι η ταυτότητά μου. Γιατί η τέχνη είναι η σταθερά μου. Γιατί ό,τι και να γίνει, εγώ θα πάρω τα πινέλα μου και θα φτιάξω έναν κόσμο μαγικό. Γιατί η τέχνη δεν τελειώνει, μονάχα εξελίσσεται. Γιατί είναι το όνειρό μου από παιδί. Είναι το κίνητρό μου κάθε μέρα, να ξυπνάω και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Κι αν την αφήσω, αυτή δεν θα μ’ αφήσει ποτέ.
Πιστεύω όλα τα παιδιά γεννιούνται δημιουργικά. Απλά κάποια δεν μπορούν να επιβιώσουν διαφορετικά. Είμαι κι εγώ ένα από αυτά τα παιδιά. Και πάντα θα είμαι.